BMW & Gucci

Zo, ik heb mij weer tussen de zonnebril dragende (nee, de zon schijnt vandaag niet) Grieken door naar een internetcafe gewerkt, want het internet laat op Griekse wijze nog even op zich wachten en ik wou vanzelfsprekend weer even met mijn geliefde thuisfront communiceren. Ik ben maandag op jacht gegaan naar de Nederlandse ambassade. Nu blijkt dat ik niet zo'n fantastische jager ben; te vroeg uit de bus gestapt en er een uur over gedaan om dat rottige gebouw te vinden, bleken ze elke dag om 12 uur te sluiten. Stelletje luie donders, die Nederlanders. Ze hebben hier niet eens een eigen gebouw! Ze zitten met wat andere overheidsinstellingen in een gebouw gepropt...schooiers. Nee, dan de Amerikanen; die hebben een gigatisch pand als ambassade (Een goed doelwit, zoals we gemerkt hebben, doch schijnbaar niet groot genoeg om te raken).
Uitermate gefrustreerd, besloot ik maar even het centrum in te duiken. Spijtig genoeg had ik er niet aan gedacht dat het de eerste dag was van de een maand durende uitverkoop, dus kwam ik in een mierenhoop terecht zodra ik Ermou (winkelhoofdstraat)in liep.
Een straat vol met mensen uit t gooi, zou je als rechtschapen Groninger haast zeggen. Iedereen probeert er hier upper class uit te zien. Men doet hier in het algemeen echt ontzettend veel aan hun uiterlijk, de meeste vrouwen en meisjes doen elke ochtend hun haar en meestal ook make-up en als dat allemaal gedaan is, worden de nette (merk)kleertjes aangetrokken. De Gucci of Armani zonnebril wordt opgezet, de louis vuitton handtas opgepakt en dan stapt men van de bij voorkeur marmeren stoep in de Bmw, Mercedes, Mg enz.
Of in een smart. Het straatbeeld bestaat hier uit dure bakken, kleine miniautotje (vooral smarts), taxi's, bussen en trams. Och, en dan vergeet ik haast de schreeuwende mensen ;)
Je hebt hier vanzelfsprekend winkels die ook in Nederland te vinden zijn, maar een groot deel is mij onbekend. Toch maar even wat winkels ingezwalkt. Ik kwam zelfs nog Nederlanders tegen, waar ik vanzelfsprekend even tegenaan moest balken. Middenin de straat (Ermou dus) staat echt een mooi oud kerkje, waar ik, heel ontouristisch, nog geen foto van heb.

Als je hier zo een beetje rondzwalkt, op de bus zit/staat te wachten, beginnen er heel wat mensen tegen je te praten. Als men door heeft dat je geen Grieks spreekt(Ja, dat kan ik in het grieks zeggen), is men erg nieuwschierig waar je vandaan komt. Als ik dan vertel (In het Engels of Frans, en/of met handen en voeten werk), dat ik uit Nederland kom, blijkt het persoon in kwestie meestal wel een keer in Nederland of Belgie geweest te zijn en ik ben al meerdere mensen tegen het lijf gelopen die meerdere malen in Nederland geweest zijn.

Het is hier nog echt een land van de vriendjespolitiek etc. Je komt hier dus echt alleen via via aan werk. Het toeval wil, dat Angela tegenover de woning van de nederlandse ambassadeur woonde en de secretaresse van de vorige ambassadeur kent. Zo weet ik nu dus ook dat de nieuwe Nederlandse ambassadeur homosexueel is. Ja ja, zo gaat dat dus hier. Ik ben bij een gezin met ontzettend goede connecties terechtgekomen. Als je hier naar een priveschool gaat (Wat iedereen doet die het kan betalen), zit je tussen de nieuwe generatie belangrijke mensen.

Gisteren wou ik een nieuwe poging wagen om naar de ambassdae te gaan, maar helaas had een van de honden een presentje oor mij achter gelaten, waardoor ik mijn ochtend alweer kwijt was.

Ik ken zo langzamerhand in ieder geval een paar woorden Grieks, hoewel ik heel ernstig de getallen moet leren. Ik weet alleen 8 (Octo), want die is het makkelijkst. Het Grieks klinkt nog steeds als Chinees, alleen hoor ik heel af en toe (vooral aan het begin en eind van gesprekken)iets dat voor mij te begrijpen valt. Maar jemig, ik ben hier pas 1,5 week, dus ik moet niet te streng voor mezelf zijn.

Doden gevallen door een storm in Nederland; iemand moet me toch even uitleggen hoe dat precies zit..

Af en toe voelt het hier alsof ik in een vreemdsoortig exotisch paradijs terecht ben gekomen. Ik ben zelfs verliefd geworden op de stad. Niet dat ik hier in deze stad mijn leven door zou willen brengen, maar voor een beperkte tijd heeft het echt absoluut zn charme. Maar af en toe voel ik mij ook als een klein rietstengeltje in een gigantische, onbegrijpelijke storm. Maar zolang ik constant interessante gezichten zie om te bestuderen en er af en toe een mooie Griek in een Mercedes voor mij halt houdt (Zeldzaam! Mensen stoppen hier namelijk over het algemeen gesproken niet zonder de nodige irritatie voor een ander), overheerst de positieve kant van het verhaal. En aangezien ik binnen een week al een vriendin heb gemaakt hier, heb ik goede hoop voor mijn verblijf hier.

O, en ik heb zelfs een paar zomersproetjes! In januari!

Maargoed, ik ben niet uitermate geinspireerd vandaag, dus. Later meer en meer uitgebreid.