Zo rot als een mispel
Door: Laurelin
Blijf op de hoogte en volg Laurelin
22 Februari 2007 | Griekenland, Athene
Zozo, ik heb een tijdje niets van mij laten horen hier. Nu heb ik met een flink aantal mensen wel contact gehad, nu ik internet heb. Voor de minder gelukkigen onder mijn vrienden, familie etc. zal ik hier echter 'even' een update neerkrabbelen.
Allereerst zal ik beginnen met de vermelding dat ik hier niet lang meer blijf, dat wil zeggen, in dit huishouden. Na mijn epos van vandaag zal hopelijk duidelijk worden waarom.
Ik ben helaas niet in een rooskleurig sprookje terecht gekomen. Jammer genoeg ben ik er achter gekomen dat ik bij een vrij moeilijk, of wacht, vrij getikt persoon in huis ben gekomen. Mijn woorden over de vrouw in kwestie verlopen van licht gefrustreerd tot moordzuchtig. Goed, ik zal een paar positieve, negatieve en neutrale verhaaltjes met u allen delen.
Het brood
Dan hebben we nog het brood. Ik koop vrijwel elke dag brood van mijn eigen geld. Naar eigen zeggen eten ze hier normaal geen brood, dus ik haal het speciaal voor mezelf. Nu was er onlangs 1,5 brood, omdat A toevallig voor de 3e keer sinds ik hier ben brood had gekocht, omdat ze vergeten was dat ik dat de vorige avond al gedaan had. Toen had ik de volgende dag al dat brood op gegeten (denk hier nieaan de nederlandse broden, maar meer aan een bol uitgevallen stokbrood) dus was er niets meer over voor de aatjes.
Nu mag je raden.
Ik kreeg op mijn kop. Waarom? Ik had in ieder geval een plakje over moeten laten voor hun.
Moet ik mijn verontwaardiging hierover nog uitleggen?
Zo gaat het dus met al het eten. Ik moet hier voor elke hap eten die ik neem ernstig nadenken of ik het wel aandurf. Een erg fijn gevoel is dat. En zelfs al probeer ik overal alle belachelijke redeniringen bij te bedenken, dan nog ga ik de fout in.
Maargoed, ondanks dit stressige gevoel zet ik mijn tanden wel in voedsel, ookal spant de stressspier in mijn schouder zich met iedere hap verder aan.
De snauwdag
Af en toe..o nee wacht, regelmatig heeft A een snauwdag. Dan loopt ze vrolijk de fuhrer te spelen over alles en iedereen. Na het eten stond ik op volle spanning de afwas te doen (Ja, lag maar, ik doe de afwas), toen ze weer even een aantal dingen gezegd moest hebben. "Ik wil dat je de honden morgen om 8 uur utilaat". voor de 3e keer "Je moet de honden elke dag borstelen, vooral als het zo nat is"
"Ik weet het"
"Doe je het elke dag?"
"Ik probeer het"
"Wat betekent dat"
"Dat betekent dat ik het probeer te doen"
"Ja, maar wat betekent het. Ik moet weten of je het doet of niet"
"Het betekent dat ik het probeer, maar dat ik ook maar een mens ben, dus dat ik het kan vergeten"
"Hoe vaak heb je het gedaan? 14 keer?"
"Ongeveer om de andere dag" (vaker, maargoed, ik had op dit punt nog niet geleerd dat je in dit land egwoon botweg moet liegen op zo ongeveer alles wat je gevraagd wordt)
Goed, zo ging dat nog even door. Toen kwamen er nog wat dingen die ik niet goed deed (Bij het schoonmaken van het hele huis had ik een paar plekjes op 1 tafel vergeten af te stoffen). toen er nog een bevel uit kwam rollen voegde ik daar vol ingehouden kokende woede "please" aan toe. Dat vond ze niet zo grappig. Ik moest haar niet patronizen, vond ze en er volgde een preek over het feit dat ze 40 is en dus perfecte manieren heeft geleerd en nooit bevelen uitdeelt en alle cursussen heeft gevolgd en weet hoe je hoort te communiceren etc. Ik probeerde haar geforceerd rustig nog een milde uitleg te geven over het belang van een werkwoord aan het begin van een vraagzin, maar dat wilde ze niet horen en werd uiteindelijk weggeschoven als "te moeilijk voor mij". Juist ja, laten we inderdaad even duidelijk stellen dat mijn hersenen meer aankunnen. zo blijkt maar weer dat het onderbewustzijn de zaken vaak wat beter op een rijtje heeft.
Serieus gesprek-dag nummer 1
4 dagen achter elkaar had het mens kribbig lopen snauwen, waardoor er 3 dagen achter elkaar aan mijn kant dingen misgingen qua vergeten etc. Mijn worgnijgingen waren op dit punt iets te overheersend om nog plaats over te laten voor iets anders.
Maargoed. Het kwam er dus op neer dat ze vindt dat ze me te veel betaalt en dat het neit werkt zo. Ze zei dat ik eigenlijk maar 3 (ze zei 2 trouwens) dingen moest doen.
1. De honden uitlaten 3 keer 10 minuten
(in werkelijkheid duurt dat vaak 20 minuten per keer)
2. S'avonds de afwas doen
(Daar is ondertussen ook s'ochtends de afwas doen aan toegevoegd)
3. tijd doorbrengen met het spruit.
Goed, dat was natuurlijk een lang gesprek en ik heb haar proberen uit te leggen dat ik(wie wel) niet functioneer als ik constant afgekat wordt. Maar het kwam er op neer dat dat en mijn schuld is en zo is ze nou eenmaal gemaakt. Nu zal ik voor de grap enkele dingen opnoemen die ze sindsdien gezegd heeft die ik moet doen.
De honden elke dag borstelen,
zorgen dat er altijd emer dan een bodempje water is voor de honden (daar komt het iig op neer, want ze is geirriteerd als er nog maar een bodempje is),
de honden eten geven savonds,
opletten dat er geen hond ontsnapt (Tja, er ontsnapte er een en dat was mijn schuld, ook al was het mijn schuld niet),
de keuken schoon houden,
de vogelkooi schoonmaken,
mijn eigen brood halen,
stof afnemen regelmatig (ze ziet het niet als ik het gedaan heb en als er ergens wel stof ligt, krijg ik dit te horen),
zorgen dat er geen jassen aan de kapstok hangen (Ik wou dat het een grapje was), GEEN bad nemen (er schijnt iets vreemds aan de hand te zijn met de pijpleidingen, waardoor het honderden euros kost om 1 bad te nemen),
alles wat niet op zn plek ligt op zn plek leggen,
niet te veel/weinig afwasmiddel gebruiken, nooit een licht aanlaten,
1 keer per maand het huis schoonmaken (Dat is nu ineens 2 keer geworden),
s'ochtends de slaapkamers luchten (Mag nu niet meer, A zag een muis op haar balkon en is bang dat die naar binnenkomt als er iets open staat),
op komen draven zodra ze dat nodig vindt (Ze laat meestal niett van te voren weten wanneer ik s'avonds wel/niet aanwezig moet zijn,
niet te veel cornflakes, yoghurt, melk etc. nuttigen,
Geen koekjes eten, die zijn allemaal voor Alice,
Alice inspireren (Na een volle schooldag en een tennis/hip-hop/franse -les is dat niet erg makkelijk, moet ik zeggen),
Zo veel mogelijk Alice proberen te forceren tot communicatie (Vind ze niet bijster leuk),
De vogels eten geven
Etcetera.
Daar moet ik dan ook nog aan toevoegen dat ze al deze dingen meerdere malen herhaalt.
De mens en zijn beste vriend
Even een moment om stil te staan bij het belachelijke gedrag van de mens, en de zogenaamde ‘beste vriend’ van de mens; de hond.
Ik zit hier aldus met 2 honden opgezadeld die, hoe kan het ook anders, voor geen meter sporen. Tsiknas is een klein mormel, dat volgens mijn theorie, een kruising is tussen een jack russel en een langharige Golden Retriever. Onzin natuurlijk, maar je moet tenslotte toch overal een theorie over hebben. De hond in kwestie is 12 jaar oud en ruikt uit zijn snavel alsof hij al enkele dagen van de wereld is. Een uitermate schattige hond, maar met het nadeel van zijn misselijkmakende geur, is de verleiding om het beest aandacht te geven niet echt groot. Ook als ik lekker onfatsoenlijk met een bord eten achter de tv wil kruipen, is die grafgeur niet bepaald welkom, hoewel het bedelende gedrag van de andere hond, Bani, niet veel beter is. Maar die kun je in ieder geval nog (vriendelijk?) wegschuiven...als je geluk hebt.
S’ochtends kom ik, heel onkarakteristiek, op tijd mijn bed uit om, zodra ik één voet op de trap heb gezet, de honden als een gek te keer te horen gaan. Luid blaffend staan ze mij boven aan de trap al, achter hun staart aan rondjes draaiend, op te wachten. Het van de kapstok halen van Tsiknas zijn riem, is het teken voor Bani om met vier poten tegelijk de lucht in te springen, wat ze blijft doen totdat ik de deur open doe en ze met een rotvaart naar buiten sprint om, bij het tuinhek aangekomen, het springritueel te herhalen. Tsiknas staat hier op zijn korte pootjes een beetje gek bij rond te springen, wat er met zijn lange haren uitziet als een dolgedraaide hippie op een wild feestje.
Bani sprint dan, zonder riem, naar de strook groen voor het huis en verder heb ik geen last van haar tijdens het uitlaten, totdat ze weer eens af is gedwaald en wijgert om terug te komen, wat als gevolg heeft dat ik haar constant loop te roepen: “Ela Bani, Ela.” Tsiknas is weer een ander verhaal; die doet er een eeuwigheid over om een plaats te vinden die goed genoeg is om zijn hoopje neer te leggen. Bovendien moet hij, als een ware vent, overal aan snuffelen en dan ook overal zijn sporen achterlaten. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou ik elke keer minstens een uur kwijt zijn aan het uitlaten van de honden. Aangezien ik wel betere dingen te doen heb met mijn tijd, sleur ik van tijd tot tijd flink aan de lijn, om hem mee te krijgen. Hij mag dan oud zijn, maar het is en blijft een mannetje (Ja, dat is generaliserend ja), dus voor tegenwerken is hij nooit te oud. Nu zie ik het dus als een noodzaak om af en toe flink aan dat arme nekje te zeulen, maar dan moet je vooral niet denken dat mij dat door de hond aanbiddende Griekse bevolking in dank af wordt genomen. Vol verontwaardiging beginnen ze dan in het Grieks tegen mij aan te balken dat ik niet zo gewelddadig moet zijn (Althans, door de gebaren neem ik dat aan; aan de woorden kan ik vooralsnog geen touw vast knopen). Om de hond lievendheid van de gemiddelde Griek te illustreren; men lijkt hier het begrip “verkeersdrempel” te zien als een goed excuus om je auto te mollesteren, terwijl men voor een hond altijd afremt (Hoe schurftig het dier er ook uitziet). Nu kwam ik gisteren ook nog een man tegen met een behoorlijk grote hond aan de lijn, die met angstige ogen van mij te weten probeerde te komen of het kleine kortbepootte beestje dat ik aan de lijn had wel zachtaardig was. Nu vraag ik je!
Nu heb ik het even nagevraagd en wat blijkt; hondengekte is een vrij nieuwe hype. Iedereen is helemaal gek op honden, maar heeft nog niet door hoe je ze af moet richten. Allemaal leuk en wel, maar terwijl ze dat hier uit proberen te vogelen en zolang ik sterker ben, blijf ik lekker de baas spelen over de hond in plaats van de hond over mij (zelfs als er af en toe een zielig piepend geluidje uitkomt; dat krijg je van tegenwerken).
Sorry hondenliefhebbers; ik blijf er bij; geef mij maar een kat.
De kakkerlak
Agela vond een kakkerlak buiten mijn kamerdeur. Dat was niet omdat mijn kamer benedenvloers is, of om dezelfde reden dat het op de betreffende verdieping altijd naar verstopte afvoer ruikt (vraag me niet wat die reden is; het rook al zo toen ik hier kwam). Nee, die kakkerlak bevond zich daar omdat ik een gebruikte vork op de vloer van mijn kamer had liggen. Aldus 'Don't leave utensils in your room'. Goed Angela, geen probleem, zal ik al mijn gebruiksvoorwerpen dan maar in de keuken opbergen? Er moest natuurlijk nog wel aan toe gevoegd worden dat ze mijn kamer alleen in was gegaan omdat ze dat beest aantrof en dat ik het ook aboluut niet leuk had gevonden om dat beest te zien, ofwel, dat ze vooral niet zomaar op mijn privacy inbrak, hoe graag ze ook elke dag zou willen controleren of mijn kamer wel toonbaar is voor het geval er iemand naar binen zou kijken. Ze schijnt het beest doodgemaalt te hebben. Ik heb geen vlek kunnen vinden en na het opmerken van meerderee leugens van haar kant, begin ik mij af te vragen of er ooit een kakkerlak geweest is. Misschien moet ik hier nog even aan toevoegen, dat ik de vork in kwestie gebruikt had om baklava te eten, die ik uiteraard zelf aangeschaft had. Je moet niet denken dat er sinds ik hier ben ook maar iets specifieks Grieks voor mij in huis is gehaald om uit te proberen (er wordt hier natuurlijk wel Grieks gekookt, als er gekookt wordt).
Serieus gesprekdag 2
Frustraties en nog meer frustraties en dan nog meer frustraties en nog wat gesnauw. Ik blijf maar mijn best doen om vooral aan elk klein dingetje te denken en sta ondertussen bol van de spanning en dan telkens weer afgekat worden. Ofwel, ik ging op zoek naar een nieuwe baan, zoals sommigen van jullie wel hebben vernomen. Het internet op en zoeken maar. Ik heb niet meteen aan A verteld dat ik druk op zoek was naar een nieuwe baan, maar na enkele dagen kwam ze thuis en begon ze weer een serieus gesprek met mij. Toen heb ik haar verteld dat het inderdaad niet werkt, ik heb flink om het feit heen gepraat dat ik haar een deel van de tijd een psychotisch stuk ongeluk vind, en dat ik een nieuwe baan zocht, omdat dit ,natuurlijk volledig buiten iemands schuld, niet werkt. Afgesproken dat ik hier nog hooguit een maand tegen betaling zou blijven werken en daarna eventueel nog wat langer als gast zou kunnen blijven. Ik heb die dag een open solicitatie gestuurd naar zo'n beetje elk hostel hier in de stad. Na dit serieuse gesprek kwamen er weer wat dagen van relatieve kalmte, zoals dat hier gaat.
Nachtleven
De zaterdag hierop was het volop carnaval hier en ben ik met Alex de stad ingegaan. Het doel was de uitgaanswijk Psirri. We waren helaas niet uit op de meest bruisende avond van het hele gebeuren, maar des al niet te min heb ik hier ook even van kunnen proeven. Flink wat als vrouw verkleedde mannen, duiveltjes, feetjes, het gebruikelijke verhaal. Geen Nederlands carnaval, geen ordinair gebral (als dat er al is, kan ik het lekker toch niet verstaan, dat scheelt) en geen te erg beschonken dwijlen. Ze blijken hier toch echt beter te weten wat lekker is. Zo heb ik een sterk alcoholisch iets gedronken met heel veel honing en: warm. En dat krijg je neit in 1 glas, maar in een vol glas + een kannetje. De tequilla die we gratis toegeschoven kregen was ook een stuk beter dan de benzine die ze je gemiddeld in Nederland voorschotelen. De hele ambiance is moeilijk uit te leggen, met de heerlijkste etensgeuren van straatventers die hun waren terplekke roosteren etc. Alle mensen buiten (het was vrij koud) en de ontzettende varieteit aan mensen. We zijn nog met een vriedin van alex en een paar van diens vrienden ergens wat gaan dansen, waarna het flink laat was. Hierna moesten we echter nog wel even wat voedsel in ons buikje stoppen, wat hier in Athene midden in de nacht geen probleem is. Hier word je gelukkig niet afgescheept met de febo. Wat ze hier hebben als iets dergelijks is de everest. Hier kun je vanalles krijgen, van (zelf samengestelde belegde broodjes tot typische griekse dingen waarvan ik de naam echt niet kan onthouden, tot verse jus d'orange -midden in de winter en s'nachts). Om uiteindelijk naar huis gebracht te worden in een flink nieuwe taxi, met voor het eerst een vriendelijke taxichaufeur, was het toppunt van luxe en al met al was ik om kwart voor 6 pas thuis.
Sollicitatiecapriolen
De hierop volgende zondag ging ik langs bij het enige (en tevens leukste) hostel dat op mijn mail gereageerd had. Heel erg positief en leuk en hoopgevend. Een gigantische boost voor mijn zelfvertrouwen natuurlijk om zo perfect door mijn allereerste 'sollicitatiesprek' heen te drijven. De dag hierna voelde ik mij lichtelijk onwel dus ben ik voornamelijk in bed gebleven. Ik had in mijn vage staat echter een bord onafgewassen op het aanrecht laten staan, een glas in de huiskamer laten staan en als topje van de ijsberg zat er net 1 poepje te veel in de vogelkooi (Het is mij nog altijd niet duidelijk wanneer ik het ding schoon moet maken). Dit kon natuurlijk niet aan de aandacht ontsnappen dus kreeg ik een scheldkanonnade over mij heen. Ik ben lui, ze heeft niets aan mij, ik zou niet in staat zijn een normale baan te hebben, ze wil me niet betalen, ik doe niets van wat ze me vraagt, ik doe mijn best niet, ik zorg er voel dat ze zich een bullebak voelt terwijl ze dat niet is, ik begrijp de waarde van geld niet omdat ik jong ben etc. Dit alles werd op hoog rode kleur en met blazende stem aan mij verhaald, terwijl ik trillend en zwetend van het mij niet goed voelen achter de computer essays voor haar aan het overtypen was. Juist. Kookpunt bereikt bij vrouwe laurelin l van der molen. Val mij niet aan als ik ziek(ig) ben. De dag hierna was ze weer perzikjes en sinaasappeltjes en 'sorry dat we je soms ongelukkig maken'. Ofwel, we leven ondertussen weer in een stilte na de storm en alles is weer dat neppe kleurtje kauwgomroze. Ik heb vandaag Daniel van het Hostel gebeld, en ik kan elk moment dat ik wil komen. Ik woon dan daar, eet daar en werk daar. Eerst in het Hostel zelf, en later in een woning vlakbij, indien ik het er goed vanaf breng en ze me volledig aannemen. Voorlopig werk ik dan deeltijds en dus ook voor deelgelds, wat neerkomt op hetzelfde al wat ik nu verdien, in een fantastische omgeving met geniale mensen. Moet ik nog meer zeggen? :) Het ziet er naar uit alsof ik gered ben. Ik heb mijn spullen al dusdanig gearrangeerd dat ik alles direct in mijn koffer kan stauwen, hoewel ik niet weet of het nog wel past....
Juistem
Allereerst zal ik beginnen met de vermelding dat ik hier niet lang meer blijf, dat wil zeggen, in dit huishouden. Na mijn epos van vandaag zal hopelijk duidelijk worden waarom.
Ik ben helaas niet in een rooskleurig sprookje terecht gekomen. Jammer genoeg ben ik er achter gekomen dat ik bij een vrij moeilijk, of wacht, vrij getikt persoon in huis ben gekomen. Mijn woorden over de vrouw in kwestie verlopen van licht gefrustreerd tot moordzuchtig. Goed, ik zal een paar positieve, negatieve en neutrale verhaaltjes met u allen delen.
Het brood
Dan hebben we nog het brood. Ik koop vrijwel elke dag brood van mijn eigen geld. Naar eigen zeggen eten ze hier normaal geen brood, dus ik haal het speciaal voor mezelf. Nu was er onlangs 1,5 brood, omdat A toevallig voor de 3e keer sinds ik hier ben brood had gekocht, omdat ze vergeten was dat ik dat de vorige avond al gedaan had. Toen had ik de volgende dag al dat brood op gegeten (denk hier nieaan de nederlandse broden, maar meer aan een bol uitgevallen stokbrood) dus was er niets meer over voor de aatjes.
Nu mag je raden.
Ik kreeg op mijn kop. Waarom? Ik had in ieder geval een plakje over moeten laten voor hun.
Moet ik mijn verontwaardiging hierover nog uitleggen?
Zo gaat het dus met al het eten. Ik moet hier voor elke hap eten die ik neem ernstig nadenken of ik het wel aandurf. Een erg fijn gevoel is dat. En zelfs al probeer ik overal alle belachelijke redeniringen bij te bedenken, dan nog ga ik de fout in.
Maargoed, ondanks dit stressige gevoel zet ik mijn tanden wel in voedsel, ookal spant de stressspier in mijn schouder zich met iedere hap verder aan.
De snauwdag
Af en toe..o nee wacht, regelmatig heeft A een snauwdag. Dan loopt ze vrolijk de fuhrer te spelen over alles en iedereen. Na het eten stond ik op volle spanning de afwas te doen (Ja, lag maar, ik doe de afwas), toen ze weer even een aantal dingen gezegd moest hebben. "Ik wil dat je de honden morgen om 8 uur utilaat". voor de 3e keer "Je moet de honden elke dag borstelen, vooral als het zo nat is"
"Ik weet het"
"Doe je het elke dag?"
"Ik probeer het"
"Wat betekent dat"
"Dat betekent dat ik het probeer te doen"
"Ja, maar wat betekent het. Ik moet weten of je het doet of niet"
"Het betekent dat ik het probeer, maar dat ik ook maar een mens ben, dus dat ik het kan vergeten"
"Hoe vaak heb je het gedaan? 14 keer?"
"Ongeveer om de andere dag" (vaker, maargoed, ik had op dit punt nog niet geleerd dat je in dit land egwoon botweg moet liegen op zo ongeveer alles wat je gevraagd wordt)
Goed, zo ging dat nog even door. Toen kwamen er nog wat dingen die ik niet goed deed (Bij het schoonmaken van het hele huis had ik een paar plekjes op 1 tafel vergeten af te stoffen). toen er nog een bevel uit kwam rollen voegde ik daar vol ingehouden kokende woede "please" aan toe. Dat vond ze niet zo grappig. Ik moest haar niet patronizen, vond ze en er volgde een preek over het feit dat ze 40 is en dus perfecte manieren heeft geleerd en nooit bevelen uitdeelt en alle cursussen heeft gevolgd en weet hoe je hoort te communiceren etc. Ik probeerde haar geforceerd rustig nog een milde uitleg te geven over het belang van een werkwoord aan het begin van een vraagzin, maar dat wilde ze niet horen en werd uiteindelijk weggeschoven als "te moeilijk voor mij". Juist ja, laten we inderdaad even duidelijk stellen dat mijn hersenen meer aankunnen. zo blijkt maar weer dat het onderbewustzijn de zaken vaak wat beter op een rijtje heeft.
Serieus gesprek-dag nummer 1
4 dagen achter elkaar had het mens kribbig lopen snauwen, waardoor er 3 dagen achter elkaar aan mijn kant dingen misgingen qua vergeten etc. Mijn worgnijgingen waren op dit punt iets te overheersend om nog plaats over te laten voor iets anders.
Maargoed. Het kwam er dus op neer dat ze vindt dat ze me te veel betaalt en dat het neit werkt zo. Ze zei dat ik eigenlijk maar 3 (ze zei 2 trouwens) dingen moest doen.
1. De honden uitlaten 3 keer 10 minuten
(in werkelijkheid duurt dat vaak 20 minuten per keer)
2. S'avonds de afwas doen
(Daar is ondertussen ook s'ochtends de afwas doen aan toegevoegd)
3. tijd doorbrengen met het spruit.
Goed, dat was natuurlijk een lang gesprek en ik heb haar proberen uit te leggen dat ik(wie wel) niet functioneer als ik constant afgekat wordt. Maar het kwam er op neer dat dat en mijn schuld is en zo is ze nou eenmaal gemaakt. Nu zal ik voor de grap enkele dingen opnoemen die ze sindsdien gezegd heeft die ik moet doen.
De honden elke dag borstelen,
zorgen dat er altijd emer dan een bodempje water is voor de honden (daar komt het iig op neer, want ze is geirriteerd als er nog maar een bodempje is),
de honden eten geven savonds,
opletten dat er geen hond ontsnapt (Tja, er ontsnapte er een en dat was mijn schuld, ook al was het mijn schuld niet),
de keuken schoon houden,
de vogelkooi schoonmaken,
mijn eigen brood halen,
stof afnemen regelmatig (ze ziet het niet als ik het gedaan heb en als er ergens wel stof ligt, krijg ik dit te horen),
zorgen dat er geen jassen aan de kapstok hangen (Ik wou dat het een grapje was), GEEN bad nemen (er schijnt iets vreemds aan de hand te zijn met de pijpleidingen, waardoor het honderden euros kost om 1 bad te nemen),
alles wat niet op zn plek ligt op zn plek leggen,
niet te veel/weinig afwasmiddel gebruiken, nooit een licht aanlaten,
1 keer per maand het huis schoonmaken (Dat is nu ineens 2 keer geworden),
s'ochtends de slaapkamers luchten (Mag nu niet meer, A zag een muis op haar balkon en is bang dat die naar binnenkomt als er iets open staat),
op komen draven zodra ze dat nodig vindt (Ze laat meestal niett van te voren weten wanneer ik s'avonds wel/niet aanwezig moet zijn,
niet te veel cornflakes, yoghurt, melk etc. nuttigen,
Geen koekjes eten, die zijn allemaal voor Alice,
Alice inspireren (Na een volle schooldag en een tennis/hip-hop/franse -les is dat niet erg makkelijk, moet ik zeggen),
Zo veel mogelijk Alice proberen te forceren tot communicatie (Vind ze niet bijster leuk),
De vogels eten geven
Etcetera.
Daar moet ik dan ook nog aan toevoegen dat ze al deze dingen meerdere malen herhaalt.
De mens en zijn beste vriend
Even een moment om stil te staan bij het belachelijke gedrag van de mens, en de zogenaamde ‘beste vriend’ van de mens; de hond.
Ik zit hier aldus met 2 honden opgezadeld die, hoe kan het ook anders, voor geen meter sporen. Tsiknas is een klein mormel, dat volgens mijn theorie, een kruising is tussen een jack russel en een langharige Golden Retriever. Onzin natuurlijk, maar je moet tenslotte toch overal een theorie over hebben. De hond in kwestie is 12 jaar oud en ruikt uit zijn snavel alsof hij al enkele dagen van de wereld is. Een uitermate schattige hond, maar met het nadeel van zijn misselijkmakende geur, is de verleiding om het beest aandacht te geven niet echt groot. Ook als ik lekker onfatsoenlijk met een bord eten achter de tv wil kruipen, is die grafgeur niet bepaald welkom, hoewel het bedelende gedrag van de andere hond, Bani, niet veel beter is. Maar die kun je in ieder geval nog (vriendelijk?) wegschuiven...als je geluk hebt.
S’ochtends kom ik, heel onkarakteristiek, op tijd mijn bed uit om, zodra ik één voet op de trap heb gezet, de honden als een gek te keer te horen gaan. Luid blaffend staan ze mij boven aan de trap al, achter hun staart aan rondjes draaiend, op te wachten. Het van de kapstok halen van Tsiknas zijn riem, is het teken voor Bani om met vier poten tegelijk de lucht in te springen, wat ze blijft doen totdat ik de deur open doe en ze met een rotvaart naar buiten sprint om, bij het tuinhek aangekomen, het springritueel te herhalen. Tsiknas staat hier op zijn korte pootjes een beetje gek bij rond te springen, wat er met zijn lange haren uitziet als een dolgedraaide hippie op een wild feestje.
Bani sprint dan, zonder riem, naar de strook groen voor het huis en verder heb ik geen last van haar tijdens het uitlaten, totdat ze weer eens af is gedwaald en wijgert om terug te komen, wat als gevolg heeft dat ik haar constant loop te roepen: “Ela Bani, Ela.” Tsiknas is weer een ander verhaal; die doet er een eeuwigheid over om een plaats te vinden die goed genoeg is om zijn hoopje neer te leggen. Bovendien moet hij, als een ware vent, overal aan snuffelen en dan ook overal zijn sporen achterlaten. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou ik elke keer minstens een uur kwijt zijn aan het uitlaten van de honden. Aangezien ik wel betere dingen te doen heb met mijn tijd, sleur ik van tijd tot tijd flink aan de lijn, om hem mee te krijgen. Hij mag dan oud zijn, maar het is en blijft een mannetje (Ja, dat is generaliserend ja), dus voor tegenwerken is hij nooit te oud. Nu zie ik het dus als een noodzaak om af en toe flink aan dat arme nekje te zeulen, maar dan moet je vooral niet denken dat mij dat door de hond aanbiddende Griekse bevolking in dank af wordt genomen. Vol verontwaardiging beginnen ze dan in het Grieks tegen mij aan te balken dat ik niet zo gewelddadig moet zijn (Althans, door de gebaren neem ik dat aan; aan de woorden kan ik vooralsnog geen touw vast knopen). Om de hond lievendheid van de gemiddelde Griek te illustreren; men lijkt hier het begrip “verkeersdrempel” te zien als een goed excuus om je auto te mollesteren, terwijl men voor een hond altijd afremt (Hoe schurftig het dier er ook uitziet). Nu kwam ik gisteren ook nog een man tegen met een behoorlijk grote hond aan de lijn, die met angstige ogen van mij te weten probeerde te komen of het kleine kortbepootte beestje dat ik aan de lijn had wel zachtaardig was. Nu vraag ik je!
Nu heb ik het even nagevraagd en wat blijkt; hondengekte is een vrij nieuwe hype. Iedereen is helemaal gek op honden, maar heeft nog niet door hoe je ze af moet richten. Allemaal leuk en wel, maar terwijl ze dat hier uit proberen te vogelen en zolang ik sterker ben, blijf ik lekker de baas spelen over de hond in plaats van de hond over mij (zelfs als er af en toe een zielig piepend geluidje uitkomt; dat krijg je van tegenwerken).
Sorry hondenliefhebbers; ik blijf er bij; geef mij maar een kat.
De kakkerlak
Agela vond een kakkerlak buiten mijn kamerdeur. Dat was niet omdat mijn kamer benedenvloers is, of om dezelfde reden dat het op de betreffende verdieping altijd naar verstopte afvoer ruikt (vraag me niet wat die reden is; het rook al zo toen ik hier kwam). Nee, die kakkerlak bevond zich daar omdat ik een gebruikte vork op de vloer van mijn kamer had liggen. Aldus 'Don't leave utensils in your room'. Goed Angela, geen probleem, zal ik al mijn gebruiksvoorwerpen dan maar in de keuken opbergen? Er moest natuurlijk nog wel aan toe gevoegd worden dat ze mijn kamer alleen in was gegaan omdat ze dat beest aantrof en dat ik het ook aboluut niet leuk had gevonden om dat beest te zien, ofwel, dat ze vooral niet zomaar op mijn privacy inbrak, hoe graag ze ook elke dag zou willen controleren of mijn kamer wel toonbaar is voor het geval er iemand naar binen zou kijken. Ze schijnt het beest doodgemaalt te hebben. Ik heb geen vlek kunnen vinden en na het opmerken van meerderee leugens van haar kant, begin ik mij af te vragen of er ooit een kakkerlak geweest is. Misschien moet ik hier nog even aan toevoegen, dat ik de vork in kwestie gebruikt had om baklava te eten, die ik uiteraard zelf aangeschaft had. Je moet niet denken dat er sinds ik hier ben ook maar iets specifieks Grieks voor mij in huis is gehaald om uit te proberen (er wordt hier natuurlijk wel Grieks gekookt, als er gekookt wordt).
Serieus gesprekdag 2
Frustraties en nog meer frustraties en dan nog meer frustraties en nog wat gesnauw. Ik blijf maar mijn best doen om vooral aan elk klein dingetje te denken en sta ondertussen bol van de spanning en dan telkens weer afgekat worden. Ofwel, ik ging op zoek naar een nieuwe baan, zoals sommigen van jullie wel hebben vernomen. Het internet op en zoeken maar. Ik heb niet meteen aan A verteld dat ik druk op zoek was naar een nieuwe baan, maar na enkele dagen kwam ze thuis en begon ze weer een serieus gesprek met mij. Toen heb ik haar verteld dat het inderdaad niet werkt, ik heb flink om het feit heen gepraat dat ik haar een deel van de tijd een psychotisch stuk ongeluk vind, en dat ik een nieuwe baan zocht, omdat dit ,natuurlijk volledig buiten iemands schuld, niet werkt. Afgesproken dat ik hier nog hooguit een maand tegen betaling zou blijven werken en daarna eventueel nog wat langer als gast zou kunnen blijven. Ik heb die dag een open solicitatie gestuurd naar zo'n beetje elk hostel hier in de stad. Na dit serieuse gesprek kwamen er weer wat dagen van relatieve kalmte, zoals dat hier gaat.
Nachtleven
De zaterdag hierop was het volop carnaval hier en ben ik met Alex de stad ingegaan. Het doel was de uitgaanswijk Psirri. We waren helaas niet uit op de meest bruisende avond van het hele gebeuren, maar des al niet te min heb ik hier ook even van kunnen proeven. Flink wat als vrouw verkleedde mannen, duiveltjes, feetjes, het gebruikelijke verhaal. Geen Nederlands carnaval, geen ordinair gebral (als dat er al is, kan ik het lekker toch niet verstaan, dat scheelt) en geen te erg beschonken dwijlen. Ze blijken hier toch echt beter te weten wat lekker is. Zo heb ik een sterk alcoholisch iets gedronken met heel veel honing en: warm. En dat krijg je neit in 1 glas, maar in een vol glas + een kannetje. De tequilla die we gratis toegeschoven kregen was ook een stuk beter dan de benzine die ze je gemiddeld in Nederland voorschotelen. De hele ambiance is moeilijk uit te leggen, met de heerlijkste etensgeuren van straatventers die hun waren terplekke roosteren etc. Alle mensen buiten (het was vrij koud) en de ontzettende varieteit aan mensen. We zijn nog met een vriedin van alex en een paar van diens vrienden ergens wat gaan dansen, waarna het flink laat was. Hierna moesten we echter nog wel even wat voedsel in ons buikje stoppen, wat hier in Athene midden in de nacht geen probleem is. Hier word je gelukkig niet afgescheept met de febo. Wat ze hier hebben als iets dergelijks is de everest. Hier kun je vanalles krijgen, van (zelf samengestelde belegde broodjes tot typische griekse dingen waarvan ik de naam echt niet kan onthouden, tot verse jus d'orange -midden in de winter en s'nachts). Om uiteindelijk naar huis gebracht te worden in een flink nieuwe taxi, met voor het eerst een vriendelijke taxichaufeur, was het toppunt van luxe en al met al was ik om kwart voor 6 pas thuis.
Sollicitatiecapriolen
De hierop volgende zondag ging ik langs bij het enige (en tevens leukste) hostel dat op mijn mail gereageerd had. Heel erg positief en leuk en hoopgevend. Een gigantische boost voor mijn zelfvertrouwen natuurlijk om zo perfect door mijn allereerste 'sollicitatiesprek' heen te drijven. De dag hierna voelde ik mij lichtelijk onwel dus ben ik voornamelijk in bed gebleven. Ik had in mijn vage staat echter een bord onafgewassen op het aanrecht laten staan, een glas in de huiskamer laten staan en als topje van de ijsberg zat er net 1 poepje te veel in de vogelkooi (Het is mij nog altijd niet duidelijk wanneer ik het ding schoon moet maken). Dit kon natuurlijk niet aan de aandacht ontsnappen dus kreeg ik een scheldkanonnade over mij heen. Ik ben lui, ze heeft niets aan mij, ik zou niet in staat zijn een normale baan te hebben, ze wil me niet betalen, ik doe niets van wat ze me vraagt, ik doe mijn best niet, ik zorg er voel dat ze zich een bullebak voelt terwijl ze dat niet is, ik begrijp de waarde van geld niet omdat ik jong ben etc. Dit alles werd op hoog rode kleur en met blazende stem aan mij verhaald, terwijl ik trillend en zwetend van het mij niet goed voelen achter de computer essays voor haar aan het overtypen was. Juist. Kookpunt bereikt bij vrouwe laurelin l van der molen. Val mij niet aan als ik ziek(ig) ben. De dag hierna was ze weer perzikjes en sinaasappeltjes en 'sorry dat we je soms ongelukkig maken'. Ofwel, we leven ondertussen weer in een stilte na de storm en alles is weer dat neppe kleurtje kauwgomroze. Ik heb vandaag Daniel van het Hostel gebeld, en ik kan elk moment dat ik wil komen. Ik woon dan daar, eet daar en werk daar. Eerst in het Hostel zelf, en later in een woning vlakbij, indien ik het er goed vanaf breng en ze me volledig aannemen. Voorlopig werk ik dan deeltijds en dus ook voor deelgelds, wat neerkomt op hetzelfde al wat ik nu verdien, in een fantastische omgeving met geniale mensen. Moet ik nog meer zeggen? :) Het ziet er naar uit alsof ik gered ben. Ik heb mijn spullen al dusdanig gearrangeerd dat ik alles direct in mijn koffer kan stauwen, hoewel ik niet weet of het nog wel past....
Juistem
-
22 Februari 2007 - 23:18
Anne-Sophie:
Jeetje, wat een verhaal zeg.. Ik geloof dat die bazin beter in haar zoektocht naar aan au pair had kunnen vermelden dat ze daarmee eigenlijk gewoon 'slaaf' bedoelde. Wat een ellende.
Ik hoop dat je nieuwe werk en omgeving beter uitpakken!
Veel liefs -
22 Februari 2007 - 23:20
Anne-Sophie, Alweer:
P.S. Met aan bedoel ik natuurlijk een. Vergeef me, ik heb last van chronisch slaapgebrek. -
23 Februari 2007 - 07:46
Rutger:
Zo, wat een schitterend verhaal. Jammer dat je het niet verzonnen hebt. Sterkte. :) -
23 Februari 2007 - 09:39
Mam:
heb al gemaild, maar een kleine toevoeging w.b. de foto's: wat mooi, en dat licht! de zwart/oranje vlinder is een atalanta inderdaad en de gestreepte een koningspage;veel liefs+knuffel -
23 Februari 2007 - 11:15
Iris:
Omg :|
Ik wist niet dat t zó erg was! Thank god dat je daar weggaat!! Is het hostel ook in t centrum?
Ik heb echt zo'n beeld voor me van heerlijke warmte en exotische natuur en mannen :P..
hihi, ik hoop dat je daar tot nu toe wel van hebt kunnen genieten, ondanks alles...
Zodra ik de moed verzameld heb ga ik je een echte brief terug sturen :P.
Liefs xxx -
23 Februari 2007 - 11:23
Ananja:
Jeetje, Laurelin, wat een verhaal! Gelukkig bespeur ik hier en daar wel een dosis relativerings-vermogen en gevoel voor humor. En kan je gelukkig ook genieten van de leuke dingen. Althans, die indruk geef je. Je bent wel bij een heel bijzonder vernknipt product der mensheid in huis terecht bent gekomen, zeg! Maar goed: moving on, lees ik en ik wens je toe dat je daar weer kan ademhalen!
Sterkte enzo,
Liefs,
Ananja -
23 Februari 2007 - 11:55
Arwen:
Nou, nou, misschien is een butler daar een beter idee.
De taakomschrijving die je tevoren kreeg was wel wat mager zeg. -
23 Februari 2007 - 12:30
Rowan:
Wow! Wat een mens, zeg! Maarruh, zorg er even voor dat je goed wat lol gaat trappen in dat Hostel. Anders hoor je er niet meer bij hoor. ;-) -
23 Februari 2007 - 13:55
Touraj:
liefe laurolin!zorg dat je snel weg van dar!!zij is blijkbaar een gestoorde mens!ik wens je sucsess -
24 Februari 2007 - 11:04
Buuf Janneke:
he Laurelin,jeetje je schrijft net zoveel als je praat,haha,zo wat heb jij veel moeten pikken van de (directrice)hm,laat je niet op je kop zitten en ik wens je veel plezier met je nieuwe baan ,laat A maar lekkerrr zelf de drollen opruimen,heel veel groetjes van ons allemaal.En misschien vind je het leuk om even op deze site te kijken www.meijerenpuddu.waar benjij.nu van chadia en richard.doeeeeeiiiiiii -
24 Februari 2007 - 14:16
Rosa:
Jeetje hee! wat jammer zeg dat ze zo gestoord is. maar wel fijn dat je wat nieuws hebt gevonden :) gewoon daar voor gaan en geen dag langer dat nodig is daar blijven! succes! veel liefs x -
26 Februari 2007 - 12:34
Iris V:
wat een gestoord mens.. ze heeft wel al je knopjes gevonden haha! verder klinkt het wel mooi! succes meis
kusje -
26 Februari 2007 - 20:34
Pp:
Hoi LL, Nou, dat gaat dus wel met de nodige spanningen. Ben je intussen al verhuisd naar die nieuwe baan ? Blijf je eerst nog even wonen bij je weldoenster of ga je direct met je bagage naar dat hostel? Zolang je nog bij die A'tjes in his bent kun je mooi wat oefenen in het gehoorzamen van volslagen gekken. Dat is iets wat je tóch moet leren, leuk of niet. De wereld zit dermate propvol met dat soort gestoorde lieden, dat een dergelijke vaardigheid je overlevingsmogelijkheden , waar dan ook, aanzienlijk vergroot. Zoals Don Juan zei, die A is kennelijk een waardige tegenstandster. Kan je uitbuiten zolang je bij haar zit.
Ben benieuwd hoe het verder afloopt en wat er op je afkomt bij dat Hostel. Nog even voor het niet helemaal vergeten van het ABN:
Wijgert is met een "ei".
Nijgingen is met een "ei", anders betekent het zo'n deftige buiging.
Dwijlen, doe je met een "ei" en niet met de kraan open.
Stauwen is met "ou" (je koffer).
Zodra je overschakelt op grieks kan ik je verder niet meer verbeteren, want mijn grieks is helemaal weggezakt en was tóch al onvoldoende (ben er op gezakt).
Hou je haaks en probeer het "mens" maar te zien als een oefenobject.
PP -
26 Februari 2007 - 23:37
Harm:
het is er toch warm? -
28 Februari 2007 - 14:24
Edwin:
Hé Lau,
dit zijn natuurlijk wel de dingen waar je wijzer van wordt; 't is weer eens wat anders en het is natuurlijk niet altijd allemaal maar rozegeur en maneschijn. Zoals PP al zegt "een waardige tegenstandster".
Wellicht dat je met de vier inzichten van don Miguel Ruiz (wijsheid van de Tolteken) nog wat handvatten hebt om met dergelijke toestanden om te gaan en er het beste van te maken; het zijn de volgende:
1) wees onberispelijk in je woorden
2) vat niets persoonlijk op
3) ga niet uit van veronderstellingen
4) doe altijd je best
Als ze in Griekenland geen brood eten 's morgens, wat eten ze dan wel? Wellicht een idee om dat dan ook maar te eten, heeft niemand nog wat over brood te zeuren. Drie keer tien minuten per dag naar buiten voor honden vind ik trouwens wel erg weinig; geen wonder dat de honden compleet dol worden als het dan eindelijk zo ver is.
Benieuwd naar verdere ontwikkelingen; go for it! en laat je niet kisten.
Groetjes. -
28 Februari 2007 - 16:02
Juliette:
Oh wat ontzettend fijn dat je in dat hostel terecht kan! Ben heel erg benieuwd hoe het daar zal gaan. Maar dat kan alleen maar beter worden he! Backpackersss zijn zo leuk! ;] Mijn backpacker is net weg.. Naar Afrika.. Dat krijg je dan wel weer met die backpackers jammergenoeg.. hehe.
Maar even serieus, sterkte met alles. En dat t maar stukken leuker mag worden, wat zeker gaat lukken!
Ps. ik had die honden al lang onder een auto gegooid! Nouja, niet echt.. maar ik snap je frustraties iig helemaal! -
01 Maart 2007 - 11:44
Ynske:
He zusje
Misschien kun je zo lang je daar nog woont de heks zoveel mogelijk tergen. Muizen los laten in haar slaapkamer, kakkerlakken uitzetten in de keuken, overal in huis gebruikt servies verstoppen, elke dag twee keer in bad gaan, bij het afstoffen van de tafel een mooie cirkel in het midden laten liggen en daar een "leuke"boodschap in schrijven die ze lekker toch niet begrijpt. En zo kun je vast nog wel wat meer dingen verzinnen. Ik hoop dat het werk in het hostel je gaat bevallen, alhoewel ik het ook helemaal niet erg had gevonden als je weer hier was geweest binnen nu en zes weken.
Ja, het gaat nu echt snel je wordt nu toch echt bijna tante. Je Neefje/nichtje heeft mijn buik nu aardig uitgerekt, Je kunt het nu regelmatig aan de buitenkant zien bewegen. Ik zal nog even een foto maken van mijn buik vlak voor de bevalling, dan kunnen we die vergelijken met die je in december gemaakt hebt. Het is nu krokusvakantie, volgende week moet ik nog werken en daarna ga ik lekker thuis op ons kind zitten broeden. De geboortekaartjes zijn al besteld. Mail je je nieuwe adres nog even?
Zet hem op!!!!
Veel liefs Ynske -
30 Maart 2007 - 10:10
Steffan Veldhuis:
klinkt alsof je een vrouwlijke equivalent van Hafid gevonden hebt ;-). Gelukkig dat het nu beter gaat.
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
